Har safar galaktika bo'ylab...
(Ayzek Azimovdan tarjima)
Bir necha yil avval qo'shni mahalladagi maktab binosida yong'in sodir bo'lgan edi. Lo'ndasini aytganda, u yerda olov deyarli bo'lmadi. Aksincha, xonalar va yerto'lani buruqsigan tutun qopladi xolos. Ushbu ko'ngilsiz hodisa yuz bergan paytda maktabda allaqachon darslar tugagan edi va shu sababli, xayriyatki, hech kim jabr ko'rmadi.
Shunga qaramay, yong'in kattalashib, kuchayib ketishini oldini olish uchun, xodimlar baribir o't o'chirish bo'limiga qo'ng'iroq qilishgan edi. Ko'chada birinchi o't o'chirish mashinasi paydo bo'lishi bilan, ko'p o'tmay atrofda tumonat tekin tomosha ishqibozlari to'planib ketdi. Tomosha uchun to'planib olgan olomonga qarab shunday taassurot uyg'onadiki, xuddi shaharning barcha bekorchi va dangasa takasaltanglari maktab binosini qanday yonishini ko'rish uchun shoshilib yetib kelishgandek go'yo... Odamlar ushbu kulfatni tomosha qilish uchun mashinalarda, velosipedda, ot-aravalarda kelishgan edi. Ko'pchilik albatta piyoda, yoki, yugurib ham kelganlar bor. Ba'zilar juft-juft bo'lib dugonalari bilan kelishgan bo'lsa, ba'zilar qariya ota-onasini ham va yosh bolalarini ham yetaklab kelgan. Nima deyishga ham hayronsan kishi...
Yoz kunlarida tarvuzni suvga solib qo'yib sovitishni deyarli hammamiz qilib ko'rganmiz. Avvallari muzlatgichlar bo'lmagan zamonlarda, ichimliklarni sovitish uchun ham shunday usul keng qo'llanilgan: meshga to'ldirilgan sut, sharbat yoki sharobni muzdek suv oqayotgan ariqqa solib qo'yishardi va natijada, o'sha ichimlik ham muzdek bo'lib, ichganda odamga yanada lazzat baxsh etardi.
Buyumlar interneti - bu nima degani o'zi?
